ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ ΤΣΙΓΑΝΗΣ Επ. Καθηγητής, Τμήμα Φυσικής, ΑΠΘ
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΡΒΟΓΛΗΣ Καθηγητής, Τμήμα Φυσικής, ΑΠΘ
Από την εποχή που οι άνθρωποι έστρεψαν το βλέμμα τους στον ουρανό, διαπίστωσαν ότι σ? αυτόν φαίνονται διάφορα φωτεινά αντικείμενα: την ημέρα ο δίσκος του Ήλιου και το βράδυ ο δίσκος της Σελήνης καθώς και ένας μεγάλος αριθμός από φωτεινά σημεία (κουκκίδες). Τα σημεία αυτά οι πρόγονοί μας αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν αστέρες, τους οποίους είχαν κατατάξει σε δύο ομάδες: σε αυτούς που κάθε βράδυ φαίνονται στην ίδια θέση και αυτούς που από βράδυ σε βράδυ φαίνονται να μετακινούνται. Τους αστέρες της δεύτερης ομάδας τους είχαν ονομάσει πλάνητες αστέρες επειδή φαίνονταν να πλανώνται (δηλαδή να κινούνται) στον ουρανό, ενώ τους αστέρες της πρώτης ομάδας τους ονόμαζαν απλανείς αστέρες. Με τον καιρό άλλαξε ο τονισμός της λέξης πλάνης (γενική του πλάνητος) και παρέμεινε ο όρος πλανήτες, ως ουσιαστικοποιημένο επίθετο, το οποίο μεταφέρθηκε και στις άλλες γλώσσες (π.χ. στα αγγλικά planets). Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Ήλιος, η Σελήνη, οι πλανήτες καθώς και άλλα μικρά σώματα, που δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι (με εξαίρεση τους κομήτες), αποτελούν τα μέλη μιας πολυπληθούς ομάδας σωμάτων που συνδέονται βαρυτικά με τον Ήλιο. Η ομάδα αυτή είναι το Ηλιακό Σύστημα. Στη συνέχεια παρουσιάζουμε ?επιγραμματικά? την διαδικασία δημιουργίας και εξέλιξης του Ηλιακού Συστήματος καθώς και τη δομή που έχει σήμερα. Στα επόμενα κεφάλαια θα αναπτύξουμε διεξοδικά όσα εδώ παρουσιάζονται συνοπτικά